Momenteel sta ik op een houten brug en kijk ik achterom naar het eiland dat ik ga verlaten, het eiland waar het grote bos zich bevindt. Het eiland waar ik ben geboren en opgegroeid, voelt als een plek waar ik heb geëxperimenteerd en waarin ik, gevoelsmatig, wel zeven levens heb geleefd. De brug waarop ik sta, is een houten hangbrug met touwen, gevestigd tussen het ene eiland naar het andere eiland. De brug hangt ongeveer een meter boven het uitgestrekte meer. Het meer ziet er prachtig groots en tegelijkertijd kalm uit. Inmiddels loop ik al een aantal maanden op deze brug om de oversteek te maken. Elke stap die ik zet, voel ik dat de rugzak die ik draag lichter wordt en tegelijkertijd voel ik dat de gereedschapskist die ik draag meer gevuld raakt. Onderweg zijn er meerdere wandelaars geweest die mij geholpen hebben mijn rugzak te dragen en mij advies te geven over de inhoud.
Inmiddels loop ik weer alleen en weet ik dat ik de laatste stappen moet zetten. Ik besluit even te stoppen tijdens de wandeltocht en het eiland waar ik vandaan kom goed te observeren. Zuchtend kijk ik naar het eiland dat ik aan het verlaten ben. Ook al lijkt het eiland inmiddels al ver achter mij te liggen, toch kan ik met mijn scherpe ogen goed zien wat er gebeurt op het eiland. Ik zie de school Grafisch Lyceum Rotterdam, waar ik momenteel werk, en de collega’s staan langs de kant en zwaaien naar mij. Ik kijk naar ze en voel een ongemakkelijk gevoel: “Ze gaan mij toch niet vergeten?” Ik kijk even naar het meer en zie dan een kikker ontspannend op een blad van een waterlelie liggen. Jaloersmakend kijk ik naar de kikker en besluit de gereedschapskist neer te zetten en de tas af te doen. Ik hang over de brug en kijk dromerig rond. De ontspanning maakt onverwachts plaats voor irritatie doordat er een wesp in mijn aura komt.
De wesp maakt mij onrustig en licht agressief die om mij heen vliegt. “Irritant beest!” roep ik hardop, terwijl ik tegelijkertijd rustig probeer te blijven. Ik kijk geïrriteerd naar de wesp en hoor dan stemmen vanuit zijn gezoem mij tegemoetkomen. Ik sluit mijn ogen en luister naar de stemmen en besef dat het mijn eigen stemmen zijn. “Ik kan het niet. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben anders. Je kunt er beter niet meer zijn Suus. Het leven is niet voor jou gemaakt. Elke dag is een gevecht.” Een traan rolt over mijn wang terwijl de negatieve stemmen blijven klinken. Na een tijdje open ik mijn ogen en zie de wesp terugvliegen naar het eiland waar ik vandaan kom. Kippenvel stroomt door mijn lichaam en besef dat deze wesp niet meegaat naar het nieuwe eiland. De oorsprong van deze wesp is gevonden en kan ik met liefde achterlaten, waar die hoort: in mijn verleden en niet in de toekomst. Het verdriet maakt plaats voor blijdschap. Vanuit mijn enthousiasme doe ik mijn rugzak om en pak ik de gereedschapskist vast en begin ik opnieuw met lopen. De laatste meters van de brug komen in zicht en het onbekende eiland wordt steeds duidelijker. Prachtige zonnestralen vallen erop. Het is altijd een droom geweest om alles wat tot nu toe geleerd is, samen te brengen in een eigen praktijk. Het eiland staat niet alleen voor een verandering in mijn werk, maar ook voor de bestempeling van een innovatieve persoonlijke ontwikkeling naar de persoon die ik wil zijn – zonder de vervelende, niet-helpende patronen en gevoelens van angst en somberheid. Zonder dat ik het bewust doorheb, versnelt mijn pas en loop ik doelgericht richting het einde van de brug. Het einde is in zicht en ik blijf lopen. Stap voor stap, wat er ook gebeurt. Ik kom waar ik wil en wens te zijn en daar vertrouw ik op.
Het enthousiasme dat ik voel wanneer ik de gereedschapskist vasthoud en met me meedraag is groot, maar tegelijkertijd verdwalen mijn gedachten. Ik mag gaan sleutelen aan de interne wereld van de mens en dat is precies wat ik wil doen: mensen helpen om over te steken en de pijnlijke, vervelende wespen achter zich te laten. Praktijk Blauwe Lucht, omdat blauw voor mij staat voor rust en levensenergie en de lucht de brug symboliseert tussen het aardse leven en het universum. Het is de ruimte waar ik me graag bevind om de kennis en wijsheid van het universum te ontvangen, zodat ik deze kan integreren in mijn praktijk. Zoals deze brug staat voor de keuze die ik nu maak, vanuit welke zienswijze ik wil leven.
Door de snelheid van het rennen en het verdwalen in mijn eigen gedachten, kom ik aan het einde van de brug. Doelbewust blijf ik even staan om te vieren dat ik er gekomen ben en sluit ik mijn ogen. Mijn hart voel ik kloppen, mijn ademhaling is snel en ik voel de adrenaline stromen in mijn lichaam. De wind voel ik door mijn haren gaan en de warmte van de zonnestralen brandt op mijn huid. “Wat een geweldig gevoel!” schreeuw ik. Ik doe mijn ogen open en verrast kijk ik naar de mensen die op het eiland staan te wachten, netjes in een rij. Ze staan te popelen om geholpen te worden. Glimlachend knik ik en stap ik, toch ergens met lichte twijfel maar tegelijkertijd met zelfvertrouwen, een stap op het nieuwe eiland.
